Bramen plukken ... best gevaarlijk hoor

Gistermiddag, tussen de buien door, liet Michiel de honden even uit op het terrein waar ik het al een aantal malen over heb gehad ... het terrein wat ze plat aan het gooien zijn om er een bedrijventerrein van te gaan maken.
Toen hij terug kwam vertelde hij dat de bramenstruiken die er nu nog staan (want die gooien ze ook allemaal plat), vol zaten met rijpe bramen en dat ze heerlijk waren. Hij keek me al aan met een blik van ... zullen we samen even wat bramen gaan plukken ?
Omdat ik bramen ook heerlijk vind zei ik tegen hem: "Nou dan zullen we onze regenjas maar aantrekken en wat bramen gaan plukken, dan mag jij er vanavond een taart van bakken  ". Nu vind hij bakken heerlijk om te doen (en taart eten ook trouwens) dus we trokken onze regenjas aan en namen wat bakken mee om de bramen in te doen.
Daar aangekomen begon het steeds harder te regenen en zelfs te onweren. Het viel er met bakken uit (regen dan, niet die bakken die wij bij ons hadden... die moesten we zelf vullen). Volgens mij liet mijn regenjas regen door want het duurde niet lang of ik liep te klappertanden van de kou, maar het idee om 's avonds een hap te nemen van heerlijke bramentaart zorgde ervoor dat ik driftig door plukte.
Zo driftig dat ik per ongeluk op een natte tak ging staan en met mijn hele hebben en houden de bramenstruik in viel. Onder het vallen had ik mijn rechterhand uit gestoken om mijn val te breken dus die schuurde langs die bramenstruik. Het bakje met bramen wat praktisch vol was hield ik met mijn linkerhand nog steeds omhoog toen ik Michiel riep om me overeind te trekken (tussen het au roepen door, want wat hebben bramenstruiken een stekels  ).
Michiel pakte het bakje met bramen van me aan en trok me toen omhoog aan mijn linkerarm. Mijn rechterhand zat vol kleine stekels van die bramenstruiken en voorzichtig haalde we ze eruit. De bovenkant van mijn hand vertoonde al snel bulten want die was langs een brandnetel gegaan. De binnenkant van mijn hand zag er niet uit (en nog steeds niet) met allemaal kleine wondjes die nog lelijk zeer deden.

Het borduren ligt even stil nu want ik kan amper een naald vasthouden, alle wondjes doen even zeer en prikken volop. Op de wondjes zelf zitten ook allemaal kleine losse vellen die de stekels los getrokken hebben en daarmee blijf ik nu ook aan het borduurstof hangen wat niet al te prettig aanvoelt.
Maar goed ... met twee bakken vol bramen gingen we inmiddels drijfnat terug naar huis en gingen ons maar even snel omkleden. Daarna de bramen gewassen en laten uitlekken in het vergiet. Toch een goede opbrengst van even plukken nietwaar ?

Michiel begon snel met het deeg (biscuitdeeg) wat even later de oven in kon. Ondertussen dat de oven zijn werk deed, deden wij een spelletje Carcasonne.
Toen de bodem klaar was, sneed Michiel hem doormidden. Daarna klopte Michiel de slagroom en ik deed wat bramen fijn stampen en binden met tartina zodat ik een laagje kreeg waar de hele bramen op konden liggen. Alles voorzichtig roerend met mijn LINKER hand.

Op deze bramenlaag kwam de slagroom en daarop de andere helft van de biscuitbodem die daarna rijkelijk bestrooid werd met een laagje poedersuiker. En walla ... klaar was onze bramentaart. Het heeft wat verwondingen gekost maar dan heb je wel wat. En lekker dat hij is !

Ik was nog helemaal vergeten om het kaartje te laten zien wat ik zaterdag voor Nadine had gemaakt. Het patroon met toebehoren had ik gekregen van Ine in een uitwisseling, waar je je aan op kan geven. Je stuurt elkaar dan een patroon, met passe-partout kaart en garen om dat kaartje helemaal af te maken. Je weet dus nooit WAT je krijgt. Ine stuurde me dit leuke patroon van een Keltisch motief wat ik dan ook perfekt voor Nadine vond omdat ik haar ook het keltisch kussen kado deed.