Bob, onze jack russel terriër is vannacht ingeslapen. Precies 1 week voor zijn 16e verjaardag.
We hebben Bob in huis gehaald toen hij al 11 1/2 jaar was. Hij woonde bij een gezin waar hij helaas weg moest, omdat de baby in dat gezin allergisch bleek te zijn voor hondenharen.
Ze zochten daarom iemand die Bob nog een goed leven kon geven en wij lazen dat indertijd. Toen we daar kwamen en Bob ons aankeek met die puppy look, waren wij verkocht.
We hadden Senna, onze andere jack russel bij ons om te zien of ze met elkaar konden opschieten en dat ging wel lukken. Senna die toen 9 1/2 jaar was heeft nog een klein jaar van Bob kunnen genieten, want toen kreeg Senna het aan zijn hart en overleed toen hij 10 1/2 jaar was.
Enige daarna kochten we een pup erbij die we Sinto noemde. Sinto bleek een hele drukke hond te zijn, eigenlijk te druk voor Bob en daarom kochten we een tweede pup erbij die de naam Bowy kreeg. Sinto en Bowy groeide samen op en lieten Bob met rust zodat hij een rustige oude dag had.
Als we gingen wandelen dan wilde Bob ook doen wat de andere twee deden en dat lukte niet altijd. De jonkies sprongen zo over een sloot maar Bob haalde dat niet meer dus ....
dan maar een andere weg .... door de sloot ...
Alles ging heel goed en we gingen heel vaak met de drie honden naar het bos. Bob genoot al als hij in de auto zat want hij wist dan wat we gingen doen ...
Eenmaal in het bos vond hij het geweldig en het liefst liep hij met een stok rond ...
Dat hij genoot van zijn wandelingen is van zijn gezicht af te lezen ...
Bob vond het ook schitterend als er water in de buurt was want hij zwom heel erg graag ...
En zeg nu zelf ... wat is er leuker dan een stok halen die het water in wordt gegooid. Bob genoot ervan !
Toen kwam het moment dat Sinto en Bowy gingen puberen en ze elkaar in de haren gingen vliegen. Sinto en Bowy konden elkaar niet meer uitstaan en wilde allebei de baas in huis zijn.
Vele adviseerde ons om ze maar te laten en ze zouden het wel uitvechten maar helaas was dat niet het geval. Ze bleven vechten tot ze elkaar aan het verwonden waren.
Op advies van de dierenarts moesten we het besluit nemen om een van de twee uit huis te plaatsen, want het was nu zo erg volgens de dierenarts, dat als we het niet deden, de een de ander dood zou bijten.
Tja en dan moet je een besluit nemen ... wie van de twee moet weg.
We besloten Sinto uit huis te plaatsen omdat hij ook naar Bob ging bijten en dat had Bob niet verdiend. Bob was inmiddels net 15 geworden en kon het met Bowy prima vinden. Die liet hem wel met rust. Voor Sinto hebben wij een heel goed tehuis gevonden en hebben regelmatig contact met de nieuwe eigenaren en ook bezoeken we hem geregeld.
Nu was Bob dus met Bowy alleen en dat ging uitstekend. Wel zagen we het laatste half jaar dat Bob achteruit ging, niet meer zo snel met wandelen. Ook zijn gehoor en ogen gingen achteruit.
Regelmatig moesten we hem halen omdat hij een verkeerde afslag nam of achter andere mensen aan liep omdat hij dacht dat wij dat waren.
Maar gekke gezichten trekken kon hij als de beste ...
Slapen deed hij ook meestal met zijn tong uit zijn bek ...
Leuk was ook als hij aan het eten was, niemand mocht dan aan zijn bak komen. Hij bleef zijn bak uitlikken zelfs als er niets meer in zat ...
En als je dan zijn bak weg wilde nemen gaf hij hem echt niet af ... neehoor, meneer pakte hem op en ging ermee in zijn mand zitten ...
Zoals ik al zei merkte we de laatste maanden aan Bob dat hij achteruit ging en we maakten onze rondjes in het bos een heel stuk kleiner. Vaak was dit toch te ver voor hem en moesten we hem halverwege al dragen.
Onze laatste wandeling met Bob was 3 weken terug toen er sneeuw lag en we maakten een kleine wandeling door het bos, maar het was gewoon te vermoeiend voor hem ...
De laatse week ging hij zelfs niet meer mee op de avond wandeling ... rondje om het huis. Hij was op en had er geen puf meer voor. De laatste 3 dagen at hij ook niet meer en liet zijn ontlasting lopen waar hij stond. Ook begon hij steeds gal over te geven. Ik herkende de symptonen want Senna had precies hetzelfde. Zijn hart was bezig het te begeven.
Gister overdag kwam Bob al zijn mand niet meer uit en we zagen dat dit zijn laatste uren waren. Michiel had avonddienst en begon om 16.00 uur. Ik ben de hele avond met Bob bezig geweest als hij weer moest braken en ik hem hielp overeind te komen of om zijn ontlasting op te ruimten wat er nu zo uit liep. Toch was ik blij dat hij nog leefde toen Michiel thuis kwam om 02.00 uur vannacht.
We zijn opgebleven want we wilde niet dat Bob in zijn eigen braaksel zou komen te liggen. Twee keer kwam hij nog overeind om te braken en de laatste keer zat er bloed bij. We hebben op de grond bij hem gezeten en geaaid zodat hij toch voelde dat hij niet alleen was.
Om kwart voor 6 vanmorgen was het zover .... Bob zijn hart was gestopt met kloppen en onze kameraad was zijn reis begonnen naar de hondenhemel waar Senna vast en zeker klaar stond om hem te ontvangen.
We zullen je missen Bob !
