The hospital soap continues

De soap van ziekenhuis Maastricht gaat verder:
Ruim op tijd was ik daar (7.15 uur) en we konden plaats nemen in de wachtkamer op de verpleegafdeling. Zo'n 5 minuten daarna komt een verpleegster haastig binnen en neemt ons mee naar een apart kamertje om de vragenlijst nogmaals door te nemen. Ze zegt daarbij: "We nemen even snel de vragenlijst door, want om 8 uur moet u al naar de boven, u bent het eerst aan de beurt". Na de vragenlijst doorgelopen te hebben, zegt ze op het eind:"Oh ik zie dat u een nachtje hier blijft", waarop ik haar met hele grote ogen aankijkt en zeg: "Nou dat dacht ik niet, de arts die me thuis gebeld heeft, heeft me duidelijk gezegd dat ik later in de middag gewoon naar huis mag". 

Haar antwoord: "ja maar er kunnen zich altijd complicaties voordoen". Ik: "Dat weet ik en dat zien we dan wel, maar voor alsnog ga ik gewoon vandaag naar huis".
Ik denk op dat moment, waarom zegt ze niet gewoon, indien er complicaties zijn dan moet u een nachtje hierblijven. Nee mevrouw zegt gewoon al op voorhand dat ik een nacht daar moet blijven, terwijl dat helemaal niet zo is. Het lampje bovenin mijn hoofd begint al te loeien, .... wat gebeurd er nog meer vandaag, ik hou mijn hart al vast.

Ze brengt me naar de kamer waar ik mijn spulletjes kan opbergen, het operatiehemd kan aantrekken, contactlenzen uit, gebitje uit en om 7.50 lig ik start klaar, want om 8 uur ga ik naar boven. Toen begon het aftellen, ... 8 uur, 8.05, 8.10, 8.15, 8.20, zucht .... 8.25, 8.30, 8.35, 8.40 en nog lig ik op dezelfde kamer. Michiel loopt naar de betreffende verpleegster en zegt: "Ik weet niet wat er aan de hand is, maar er ligt daar iemand in de kamer met een bloeddruk die tegen het plafond zit en het vertrouwen op de bodem".
Haastig komt ze naar mij toe en zegt:"Ja maar 8 uur is een richttijd, je weet hoe die dokters zijn". Ik zeg dan ook: "zeg dat er dan bij en zeg niet dat ik om 8 uur naar boven ga". 

Direct erna komt er iemand de kamer oplopen met een lijst in de handen en vraagt doodleuk:"Is mevrouw Zwaneveld NOG niet klaar?". Ik kijk de verpleegster aan die zegt:"Ja die is al lang klaar, maar ik heb geen belletje van boven gekregen dat ik haar kon brengen". De ander antwoord: "Dat klopt, wij bellen altijd, behalve op woensdag. Dan worden de patienten rechtstreeks naar boven gebracht". "Oh, dat wist ik niet", antwoordt de verpleegster. ZUCHT !
Stond iedereen dus al vanaf 8 uur op mij te wachten op de operatiekamer. Geen wonder dat die zorg tegenwoordig zo duur is. 

Snel wordt ik naar boven gebracht, alles wordt nogmaals gecheckt en ik wordt direct doorgereden naar de operatiekamer waar iedereen al meer dan 3 kwartier staat te wachten.
De anesthesist in opleiding komt naar me toe om het infuus aan te brengen. Ik zeg tegen haar: "zou u het in mijn arm willen aanbrengen, ter hoogte van waar mijn horloge altijd zit, want inbrengen in mijn hand lukt niet. Dit is al zo vaak geprobeerd, het enige wat ik eraan over hou is enorm veel pijn".
Antwoord wat ik krijg: "ik ga het toch even proberen" en inderdaad, ... ze probeerd. Ze duwt om de naald op de plaats te krijgen, ik krimp in elkaar van de pijn, maar het lukt dus niet. Ze zegt daarop: "nee daar gaat het niet, toch even nog ernaast proberen", en jawel hoor, ... opnieuw probeerd ze op een nieuwe plek op mijn hand dat infuus erin te duwen. 

 Ik zie even sterretjes voor mijn ogen van de pijn. Resultaat, het infuus wil er niet in. Komt de anesthesist zelf die zegt: "Laat mij maar even proberen", en ook zij duwt en duwt om dat infuus maar op die plaats te krijgen. Ik lig onderhand tegen het plafond van de pijn en hoor haar zeggen:"wacht even, volgens mij heb ik hem nu", en ze duwt nog een paar keer om het goed te krijgen. "Gelukt", zegt ze glimlachend en ik zal maar niet hier schrijven wat ik toen dacht.

Daarna ben ik snel onder zeil. Op een gegeven moment hoor ik zeggen: "Mevrouw Zwaneveld, wakker worden", ik doe mijn ogen open en vraag hoelaat het is (raar maar dit vraag ik altijd direct als ik uit de narcose kom), ik krijg als antwoord dat het 10.15 uur is.
Ik zet het hoofdeinde van het bed omhoog en ga rechtop in bed zitten. Ik heb gelukkig nooit last van de narcose en voel me er ook niet ziek door. Er komt iemand naar me toe om alles te checken en vraagt hoe het met de pijn is. Mijn antwoord: "ik voel een iets branderig gevoel maar dat kan ik niet eens een cijfer 1 geven, zo weinig is het. Daarintegen het infuus op mijn hand geef ik een dikke 9, zo'n pijn doet dat nog steeds". 

Een tijdje erna komt er een ander die zegt:"zo te zien voelt u zich kiplekker, ik zal zo meteen eens bellen dat ze u naar uw kamer brengen". Heel fijn denk ik, want ik lig me stierlijk te vervelen daar. Zonder contactlezen zie ik namelijk niet veel. Een tijdje daarna komt diezelfde weer aan het bed en zegt:"Oja, ik zou bellen dat ze u kunnen komen halen". Zucht .... weer gaat er een flinke tijd overheen totdat diezelfde weer naar me toe komt en zegt: "Oh u bent nog steeds hier, ik ga nu meteen bellen". Resultaat, ... om half 1 ben ik eindelijk terug op mijn kamer. 

Een verpleegster vraagt me of ik iets wil eten of drinken. Ja graag is mijn antwoord want ik rammel. Binnen 10 minuten heb ik 1 beschuit en 3 sneetjes brood met beleg op en 2 grote koppen koffie. Ik pak mijn breiwerk en ga wat breien. Even later komt Michiel de kamer oplopen en zegt: "Ik kom zelf maar eens kijken of je al terug bent op je kamer, want ik heb al 3x gebeld en kreeg steeds te horen dat je nog boven op recovery was". Michiel is de rest van de dag ook gebleven. 

Dan komt er een verpleegster zeggen dat ze even van de dokter moet horen hoe vaak ik de zalf moet aanbrengen die me meegegeven is van boven en dan kan ik naar huis. Na nog 1 uur wachten, inmiddels is het 2 uur komt er weer een andere verpleegster zeggen dat ze nog niets gehoord heeft van de dokter en ik dus nog even moet wachten.

Om kwart over 4 komt er weer een andere verpleegster die met 2 paracetamollen staat te zwaaien en zegt: "Ik kom u de paracetamol brengen", waarop ik zeg: "Voor wat?". Verpleegster: "Voor de pijn", mijn antwoord: "Welke pijn? De pijn aan mijn hand waar het infuus zit? Ik hoor liever de tijd over wanneer ik naar huis mag". Verpleegster: "Oh die doet zijn ronde altijd tussen 15.00 en 19.00 uur". Heel fijn dat we nu dan toch te horen krijgen wanneer we hem kunnen verwachten. We vragen ons af waarom de andere verpleegsters hier niets van zeiden. Die gaven de indruk dat er iets over de zalf werd nagevraagd en we dan konden gaan.
Om 16.50 stapt dan eindelijk de gynaecoloog en gynaecoloog in opleiding de kamer binnen. Ze vertellen dat alles goed gegaan is, maar dat ze aan de buitenkant, buiten die ene plek, meerdere plekjes ook weg gelaserd hebben. Dit meer uit voorzorg omdat ze er verdacht uitzagen. Goed om te weten. Er wordt verteld dat ze over 2 weken een telefonisch consult met me willen en dat ik over 3 maanden terug moet komen op het oncologiecentrum voor controle. Als even later de verpleegster komt met de ontslagpapieren kunnen we dan eindelijk gaan.

 

Mijn besluit staat in elk geval al vast. Ik ga netjes over 3 maanden terug op controle, maar als er om een of andere reden weer een ingreep plaats moet vinden, dan vraag ik vriendelijk aan de arts in welk ziekenhuis deze behandeling nog meer wordt gedaan, want in dit ziekenhuis laat ik niets meer doen. Over de artsen geen kwaad woord, ze zijn voortreffelijk en even aardig, maar de rest erom heen dat is een grote soap geworden. Wat dat betreft is mijn vertrouwen weg en dat zal ik over 3 maanden ook duidelijk aan de arts vertellen.

Verder voel ik me kiplekker en heb amper ergens last van, behalve van een zeer pijnlijke pols. De eczeem aan mijn handen is ook zo goed als weg, dus vanavond ga ik heerlijk quilten, als mijn pols het toelaat ! (sorry voor dit lange verhaal).

I have written this whole story in Dutch and not in English, because it is a long story. In short: The operation went well, they removed on the outside a couple of more spots than they thought in first place. More as a precaution. I feel fine and don't have any pain. The rest of the day it seem everything went wrong from the moment I got there in the early morning. That is why it is such a long story. I hope you can translate it with google tranlator if you want to read it. My next post will be again also in English ;-)