Afgelopen maandag hebben wij het moeilijke besluit moeten nemen om Bowy in te laten slapen, het ging echt niet meer.
Last Monday we had to make the difficult decision to put Bowy to sleep, it really didn't work anymore.
Doordat hij zo dement aan het worden was en vaak niets wist waar hij was, schrok hij van alles en iedereen. Ook had hij enorm veel last van verlatingsangst en daar hebben we vele soorten medicatie voor geprobeerd, maar niets hielp.
Because he was becoming so demented and often did not know where he was, he was shocked by everything and everyone. He also had a lot of separation anxiety and we tried many types of medication for that, but nothing helped.
Bovendien werd hij steeds dover en zijn zicht steeds slechter. Wandelen ging steeds moeilijker, zijn benen wilden niet meer.
In addition, he became more and more deaf and his sight deteriorated. Walking became increasingly difficult, his legs no longer wanted.
We hebben nog even gedacht om te wachten tot vandaag als onze dochter met haar gezin terugkeert uit Engeland, maar Bowy at ook al een paar dagen niet of nauwelijks meer, alsof hij zelf wilde aangeven, het hoeft voor mij niet meer.
We thought to wait until today when our daughter returns from England with her family, but Bowy also had not or hardly ate for a few days, as if he wanted to indicate himself, it is no longer necessary for me.
De dierenarts zei maandag ook dat zijn buik opgezwollen begon te raken en dat het een goed besluit was om niet langer te wachten.
The vet also said on Monday that his stomach was starting to become distended and that it was a good decision not to wait any longer.
Bowy, ruim 15 jaar was je onze trouwe vriend door dik en dun. We zullen je verschrikkelijk missen en nooit vergeten.
Bowy, you were our loyal friend through thick and thin for over 15 years. We will miss you terribly and never forget you.
